(Door Frank Flippo)

Het brein van wie mediteert, functioneert anders dan dat van gewone mensen. Dit zie je vooral in hoe hersenen op pijn reageren. Onderzoeker Kelly McGonigal ontdekte dat training in meditatie ook fysiek waarneembaar is. Ervaren mediteerders doen nauwelijks een beroep op de hersenkwabben voorin het hoofd, waar oordeelsvermogen zit en taalvaardigheid. Hun hersenen zijn vooral bezig met registreren. ‘Gewone’ mensen daarentegen verzinnen zo gauw ze pijn ervaren, tegen wil en dank de engste verhalen.

Hittebandje

In haar onderzoek kregen proefpersonen een band om het been die hitte uitzendt. Zij mochten aangeven op welk punt zij pijn ervoeren. Wat bleek: mediteerders drukten pas bij een veel hogere temperatuur op het knopje. Mediteerders schenken meer aandacht aan de onmiddellijke gewaarwording van het moment. Gewone mensen leven meer in het verleden en in de toekomst, en beginnen direct een verhaal te maken: Ai, doet me dat even zeer! Wat ben ik een kluns. Wanneer houdt dit weer op?

Verhalen vertellen

Neurologen onderzochten wat het brein doet als het niets te doen heeft. Het levert voortdurend commentaar op wat we beleven. Wat denkt hij van mij, wat denk ik van hem, etc. Het brein is voortdurend aan het oordelen en aan het evalueren. Meditatiedocenten zeggen: laat het verhaal los. Dat verzin je om je ervaring heen en juist dat creëert het lijden. Hoe meer iemand zich mediterend richt op de pure pijn-ervaring, hoe meer pijn hij kan verdragen.

Jezelf foppen

McGonigal vond nog een verschil. Wat de hersens van nieuwe mediterenden doen om het lijden te verzachten, is het tegenovergestelde van wat ervaren mediteerders doen. ‘Nieuwe mediteerders’ proberen pijn en de bijbehorende emoties te negeren, ervaren mediteerders blijven rustig observeren zonder verder te oordelen. Toch kun je snel ervaren worden. Al na acht weken training kun je de fatale verhalenmachine stop zetten.

Bron: Psychology Today

(Bericht werd eerder geplaatst op hetkanWel op 15 juni 2012)