Foto: Sitbon Architectes

Franse ingenieurs hebben een manier bedacht om de aanmaak van fytoplankton in de oceanen veilig te stellen. De ontwerpers, Sitbon Architectes in Parijs, hebben drijvende boerderijen bedacht die in bollen, “Bloom” genaamd, fytoplankton kweken. Dit zijn kleine plantjes, of algen die zorgen voor de zuurstofproductie in de zee. Dat is belangrijk omdat door de opwarming van de aarde de oceanen steeds meer CO2 opnemen en daardoor steeds zuurder worden. De aanmaak van zuurstof is van cruciaal belang voor de balans. De bolvormige ‘boerderij’ neemt CO2 op uit de zee, en stopt zuurstof terug.

Verdediging tegen milieurampen

Het project is te bekijken op Architizer, een multimediale verzamelsite met maar liefst 54.000 projecten. Bloom is een bol die gedeeltelijk onder water drijft, verankerd in de zeebodem via een systeem van kabels. Een hele reeks ‘Blooms’  zou een permanente kolonie kunnen vormen, bemand door wetenschappers die daar het stijgen van de zeespiegel en andere maritieme ontwikkelingen kunnen bestuderen.

Zo kan Bloom een soort eerste verdedigingslinie vormen tegen milieurampen. Het kan klimaatveranderingen monitoren: de bollen kunnen gelijk een signaal afgeven als bijvoorbeeld een tsunami dreigt.

Oplossing voor zuurstofloze, dode zones

Deze fytoplankton boerderij kunnen ook het groeiende aantal ‘dode zones’ tegengaan. Dode zones zijn gebieden in zee waar zoveel stikstofrijke kunstmest uit de intensieve landbouw is neergedaald, dat het water bijna geen zuurstof meer bevat en het meeste zeeleven is afgestorven.  De Golf van Mexico is een berucht voorbeeld. De ontwerpers zien Bloom als een soort katalysator. Een katalysator is in de chemie een stof die een bepaalde gewenste reactie op gang brengt. Ook gebruiken ze voor hun project de term matrix. Een matrix is een stof die dient als een raamwerk. Bloom is dan een raamwerk voor het scheppen van zuurstof dat de omgeving weer in evenwicht kan brengen. Want Bloom kan meer dan plankton maken. Het ontwerp ontzilt zeewater en slaat ook biomassa op die omgezet wordt in biodiesel, wat weer als brandstof dient voor de hele ecologische zeeboerderij.

Het ontwerp brengt verschillende ideeën samen over hoe je ecosystemen op elkaar moet afstemmen. In die zin is een hele vooruitgang, vergeleken met ‘van dik hout’ methoden zoals van de Amerikaanse zakenman die tonnen ijzersulfaat in zee dumpte om planktonbloei aan te moedigen. (zie link hieronder)

Geo-engineering

Bloom is een voorbeeld van geo-engineering. Dat is bewust ingrijpen in het mondiale klimaatsysteem, bijvoorbeeld door spiegels te plaatsen in een woestijn om er zonlicht mee terug te kaatsen de ruimte in. Of zwavel de atmosfeer in pompen om de temperatuur op aarde te laten dalen. Goed bedoeld, maar werkt dat? Zijn menselijke vermogens toereikend voor de immense schaal waar we dan over praten? In het slechtste geval is dat lapwerk, of dweilen met de kraan open. Het probleem bij dergelijke ingrepen is, dat nog nauwelijks onderzocht is hoe ze precies werken en wat de gevolgen zijn op korte en langere termijn. En of de gevolgen wel de gewenste zijn. Veranderingen op deze schaal zijn bovendien meestal onomkeerbaar.

Blijft ook ‘Bloom’ dweilen met de kraan open, zo lang het grootste deel van de wereld fossiele grondstoffen blijft verstoken, zonder noemenswaardige politieke wil tot verandering? Misschien. Maar elk idee is er een. Het hoeft alleen maar aan te slaan…

Bron: Treehugger

 Lees ook

De ondergrondse Walpini-kas: spotgoedkoop en altijd oogsten

Duitsers openen eerste verpakkingsvrije winkel zonder plastic

Red de bij en word zelf stadsimker