Erlend van Ark (1977)  is historicus en docent, en schreef net als Frank een boek in de serie ‘In Begrijpelijke Taal’. Dat van Frank gaat over esoterie, dat van Erlend over de Eerste Wereldoorlog.
Hieronder zijn lovende recensie.

Bron foto: Jeffrey Zeldman, Flickr, Empire State Building at dusk

Van Auteursimpresariaat Baumann & Co verscheen vorig jaar (2017) het reisverslag ‘Van het pad’ van Frank Flippo.

Eerst moet ik bekennen dat ik de schrijver en zijn oeuvre een klein beetje ken. Gezien de persoonlijke tint in de verhalen uit dit boekje maakte mij dat extra nieuwsgierig. Ik ken hem als een praatgrage en betrokken, geïnteresseerd, nieuwsgierig persoon die zeer makkelijk contact legt en sympathie opwekt. Dat is niet onhandig als je in een vreemd land op reis bent en daarover moet schrijven.

Het korte boekje (150 pagina’s) telt vijf delen, vijf aparte reisverslagen uit vijf windstreken. Die vijf verhalen lezen lekker weg omdat Frank zeer vlot, prettig leesbaar schrijft. Hij wisselt geslaagde beschrijvingen van de omgeving af met die van personages en dialogen. Kortom Van het pad is al met al een zeer geslaagde bundel reisverhalen voor in de bus, in de trein of op je vakantieadres. Het is vaak heel ontnuchterend, zoals iedere reis kan zijn. Mijn god, wat doet dit boek mij soms verlangen naar te blijven op de plaats waar ik ben: het heerlijke, veilige Nederland in het centrum van het paradijs op aarde, Europa. Die verdomde drang naar avontuur ook!

Stortregens

Het eerste verhaal gaat over het eiland Rügen (Duitsland), het kuuroord van ene Adolf Hitler. Slecht eten en onophoudelijke stortregens begeleiden Franks zoektocht naar wat daar ‘gewesen ist’. Het Derde Rijk en de DDR hebben daar namelijk hun lelijke totalitaire sporen achtergelaten. Het arme gezin Flippo kan in deze tijd gelukkig wel het eiland zonder al te grote trauma’s achter zich laten. Frank neemt ze daarna mee naar Thailand. Helaas wel, want de Thaise schonen brengen hem regelmatig dusdanig in de verleiding dat de lezer weet dat je daar alleen als vrijgezel op je plekkie bent. Gelukkig voor Frank (en voor de lezer) zijn er ook tempels, paleizen en prachtige witte stranden in Thailand om te beschrijven. Wist u bijvoorbeeld waarom de Thai zoveel waardering hebben voor hun buren, de Khmer (in Cambodja)?

Trump

Vervolgens worden we meegenomen naar Tibet, dat volgens de auteur ‘nog echt een alternatief kan bieden voor de westerse consumptiecultuur’. Maar wel een slecht alternatief zo blijkt uit zijn verhaal. De Tibetanen zijn namelijk zeer direct en fysiek. Zo krijgt een toerist die in een winkel rondneust, maar niks wil kopen rake klappen. Het Tibetaanse eten is verder om te kotsen en het landschap eentonig. Frank beschrijft prachtig het contrast tussen de Tibetaanse spiritualiteit en het ongepolijste uiterlijk van het landschap en zijn bevolking. De ongemakkelijke relatie met het onvermijdelijke Nederlandse stel dat hij op de reis door het Tibetaanse hoogland treft, is hierbij de kers op de taart. Als je op avontuur bent in een ver land is niets vervelender dan geconfronteerd te worden met landgenoten die aan je blijven plakken. Ten leste komen we in New York terecht. Jammer genoeg was Trump nog niet aan de macht toen Frank zijn boekje schreef. Dat had ‘zijn’ stad wellicht nog wat exotischer gemaakt. Ook in dit reisverslag toont de schrijver zijn kunde om een omgeving en cultuur goed te doorgronden. Zo schrijft hij over Grand Central dat wij Europeanen wel twee keer zouden nadenken om een dergelijk groot bouwwerk neer te zetten en om het ook nog eens Grand Central te noemen. De Amerikaan is dergelijke schaamte voorbij en heeft ook geen ethisch kompas, zoals een Europeaan. Een New Yorkse taxichauffeur legt desgevraagd uit hij geen medelijden heeft met stumpers zonder werk (zwervers). Iedereen kan toch gewoon een baan zoeken? Veel New Yorkers hebben er zelfs twee. Tja, Europa en de VS drijven qua moraal steeds verder uit elkaar lijkt wel.

York

Oja, omdat een recensent altijd wat te zeiken moet hebben nog één kritische noot: op bladzijde 137 staat dat New York vernoemd is naar de hertog van York, de toenmalige koning van Engeland (1664). De hertog van York was op dat moment echter de jongere broer van koning Karel II, de later koning Jacobus II (r. 1685-1688).