Een talkshow met prominente (ex-)Zuilenaren zoals Henk van Hoorn en Tonnie van der Linden. Op die manier wilde Zuilen in 2004 de annexatie in 1954 herdenken. Zuilenkenner Wim van Scharenburg: “De overgang naar Utrecht is voor veel Zuilenaren nog altijd pijnlijk. Maar wij kunnen een moment dat zo belangrijk was, niet ongemerkt voorbij laten gaan.”En zo geschiedde. De talkshow was een groot succes. Wim van Scharenburg gaf per mail toestemming voor deze herpublicatie, “al is er wel veel gebeurd sindsdien”. Lezenswaardig blijft het. Over oud zeer en veel moois dat behouden bleef.

Afgelopen Nieuwjaarsdag was het precies vijftig jaar geleden dat gemeente Zuilen opging in gemeente Utrecht. Vooral bedoeld om Utrecht ruimte te bieden en omvangrijke woningbouwplannen te realiseren, was dit voor veel oud- ‘Zuilenezen’ een weinig heuglijk feit. Toch verdient de annexatie aandacht. “We zijn vanaf vorig jaar ermee bezig” zegt Wim van Scharenburg (55). “Door omstandigheden is de boel uitgesteld. Ze willen per se dat ik er bij ben.” Niet vreemd als je bedenkt dat Van Scharenburg al twee fraaie boekdelen over de Zuilense geschiedenis schreef, met een derde in voorbereiding. Dit onder de noemer “Zuilen toen Zuilen nog Zuilen was” . In 2004  werd voor zijn winkel een historische straatklok onthuld. Tot april 2009 verzamelde hij zijn uurwerkenwinkel jarenlang typisch Zuilense voorwerpen. De laatste jaren was het meer museum dan winkel, en sinds 2010 mag hij zich museumdirecteur noemen. De winkel stopte, het  Museum van Zuilen begon.

Talkshow

Van Scharenburg in 2004: “Wij willen beroemde Zuilenaren uitnodigen in een soort Barend en Van Dorp-talkshow. We denken dan bijvoorbeeld aan Henk van Hoorn, Hans Kraaij en Tonnie van der Linden. Henk van Hoorn bracht zijn jeugd door op Zuilen, dit geldt ook voor de anderen. Het liefst hebben wij een integrale live-uitzending op RTV Utrecht. Dat is niet te betalen, maar zij zegden wel toe, veel aandacht te zullen schenken aan de gebeurtenis. Of het allemaal doorgaat? Veel hangt af van de financien. Maar wijkwethouder Spekman heeft er nu zijn schouders onder gezet. En veel instanties en bedrijven die bijdroegen tijdens het 1250-jarig bestaan van Zuilen, drie jaar geleden, zijn opnieuw bereid in te springen.”

De organisatie was in handen van onder andere Herman van ’t Spijker, assistent-wijkmanager Noordwest, en prominente buurtbewoners zoals Marinus van Rooijen van Stichting Gemeenschap Zuilen en Hans en Lenie Nieuwendijk van het Julianaparkcomité.

 Pijnlijk

Veel Zuilenaren ondervonden de annexatie als pijnlijk. “Onderschat het oude zeer niet.” Bekend is de foto waarop burgemeester De Ranitz van Utrecht de ambtsketen krijgt van zijn Zuilense ambtgenoot. Volgens veel Zuilenaren vertoont De Ranitz daar een spottend lachje. Van Scharenburg: “Ook ik vind dat hij voor een burgemeester van beide plaatsen een beetje te blij kijkt. Hij had normaal gesproken een uitgestreken gezicht. In mijn boeken wilde ik hier niet over schrijven. Je krijgt dan te veel scheve gezichten en het gaat niet aan, op andermans tenen te staan.”

De overdracht kent tal van verhalen. “31 december 1953 was het laatste Oudjaar in het Zuilense gemeentehuis. In de hal stond een grote staande klok. Precies om 12 uur werd Zuilen Utrechts en op dat moment viel de klok voorover en brak in duizend stukken. Heeft iemand hem een zetje gegeven? Die wilde natuurlijk niet dat die klok naar Utrecht ging. Minstens zeven mensen kunnen het navertellen.”

Er was meer. “Een lokale aannemer wilde een Zuilense brandweerwagen overnemen als historisch object. Gemeente Utrecht weigerde en verkocht hem aan een Zeeuwse boer, als gierspuit. Enige tijd later begon het Overvechtse uitvaartcentrum en… dat noemden ze Daelwijck. Net als het Zuilense gemeentehuis. Veel ‘Zuilenezen’ beschouwden dit als pesterij.”

Kijk voor meer informatie op de site van het Museum van Zuilen