(Door Frank Flippo)

Barbara Rijpkema (33) is milieuadviseur Groen, dienst Stadsontwikkeling, gemeente Utrecht. “Ik houd van een praktische, niet al te idealistische aanpak. Maar op vergaderingen zit ik er wel om het belang van de natuur ook een plekje te geven. Mensen meten de kwaliteit van hun leefomgeving af aan die van het groen om hen heen.” Natuurbeschermer wil ze zich niet noemen. Bevlogen wel?

Barbara: “Wat ik doe, doe ik met volle inzet. Als je wilt, mag je dat bevlogen noemen. Ik ben van jongsaf dol op de natuur en ik houd van dieren; ik had ook een hond en een paard. Ik kende zo’n ouderwetse dierenarts, die met zijn eigen pick-up truck de huizen langs ging. Dierenarts leek mij een mooi beroep en ik overwoog het te gaan studeren. Tot ineens overal varkenspest en mond- en klauwzeer uitbrak. Ik zag mezelf niet met een injectiespuitje hele varkensstallen om zeep helpen, en achter een grijper aanlopen die dieren op een hoop gooit.”

“Een algemene fascinatie voor hoe dingen werken had ik altijd al, dus uiteindelijk werd het biologie. Ik studeerde af in 2006 met een extra specialisatie communicatie en educatie. Mijn eerste baan was projectleider educatie bij de Vlinderstichting. Ik mocht er zelfs een boek schrijven over vlinders en libellen. Dat smaakte naar meer! En toch, na twee jaar vertrok ik. Drie uur reistijd bovenop een achturige werkdag vond ik  te veel. En mijn collega’s waren idealistische natuurbeschermers. Ikzelf denk praktischer. Volgens mij bereik je het meest als je kunt aangeven, dat groen bepalend is voor hoe mensen hun leefomgeving waarderen. ”

Wat doe je nu?

“Ik schreef op een gemeentelijke vacature voor milieuadviseur groen, 36 uur, en kreeg die baan in september 2008. Met drie adviseur-collega’s en een ondersteuner beoordeel ik bestemmingsplannen op ecologische potentie. We werken ook aan een gedragscode voor de flora- en faunawet. Volgens die code gaat  iemand geen bomen  kappen in het broedseizoen. want dan verontrust je de fauna onnodig. Ander voorbeeld: mijn collega werkt aan een subsidieregeling die de toepassing van groene daken bevordert. Ecologische dakbedekking beïnvloedt het klimaat: het zuivert de lucht, werkt warmte-isolerend en heeft een schaduwwerking. Zelf ben ik druk bezig met een digitale ecologische stadsatlas.”

“Ons grootste project is het Groenstructuurplan, dat alle  stedelijke groene zones gaat verbinden. Hiervoor leggen we  faunapassages aan onder bruggen en wegen: planken of tunnels waar dieren over- en doorheen kunnen. En natuurvriendelijke oevers. Ook mensen moeten gemakkelijk in de natuur kunnen komen. Stadsbewoners zien vaak Amelisweerd  als hét gebied. Wij willen de immense recreatiedruk daarop verminderen. Daarom stimuleren we een fietsbrug over de noordelijke randweg richting het prachtige Noorderpark. De Utrechtse natuur is rijk: zelfs rondom de Berenkuil ontdekten we drie verschillende marterachtigen, namelijk  bunzing, hermelijn en wezel! Egels en ringslangen komen ook de stad in. En in de Voorveldse Polder zag ik zomaar zeven vlindersoorten vliegen. Dat is toch geweldig voor een stad?”

Een geslaagde dag?

“Als iemand mijn enthousiasme voor groen overneemt, zoals een ontwerper die dit meeneemt in een bestemmingsplan. Of als ik iemand kan inspireren, en enthousiasme wek voor ecologie. Verder ben ik blij als ik naar buiten mag, weg van de PC: een gebied bekijken en beoordelen op ecologische potentie.”

Je ambitie?

“Leren zodanig  te adviseren dat er echt iets mee gebeurt. Begrijpen hoe de politiek in een organisatie werkt. Verder wil ik meer boeken schrijven, ook fictie. Ik ben dol op de boeken van Midas Dekkers. Maar ik lees ook alles van Renate Dorrestein. En ‘De Stam van de Holenbeer’ van Jean M. Auel is een van mijn favorieten. “

(Eerder gepubliceerd in ’t Bureaublad, begin oktober 2009, interview juni 2009)