(Door Frank Flippo)

Op een zonnig terras in Amerongen zijn twee mensen aan het werk, grappen makend en genietend van cappuccino: deze interviewer en Mieke Dekker (Language Company). Mieke: “Kijk, zo kan ik altijd wel werken en dat is zoals ik het altijd gewild heb. Zo zie ik ook mijn toekomst, lekker buiten in de zon je eigen business doen. Zelf je werk regelen vind ik het leukste wat er is. Maar niemand komt het aanwaaien om het zo te krijgen. Daar zul je dan eerst heel veel voor moeten netwerken.”

Miekes uitgebreide pool van vertalers en tekstschrijvers kwam er ook niet zomaar. Lees en volg het spoor van deze blije self-made woman,Taai volhouden, dan kom je er altijd, lijkt haar verhaal te willen zeggen. Uiteindelijk heb je dan een groot netwerk en verover je een plaats in de markt. ‘De gunfactor is heel belangrijk. Meestal komt die kijken als je elkaar goed kent.”

Je bureau vertaalt in bijna honderd talen. Hoe kreeg je dat voor elkaar?

“In twintig jaar bouwde ik een prachtige database op met vertalers over de hele wereld. Allemaal werken ze vanuit hun moedertaal. Native speakers kennen de fijne kneepjes. Hun taal leeft voor hen. Een Spanjaard in Spanje haalt brood bij een Spaanse bakker. Zijn taal gebruikt hij in het dagelijks leven en dat zie je terug in zijn teksten.”

“Zelf ligt eindredactie mij meer dan vertalen.  Nuttig werk want als je zelf een tekst schrijft ben je zo enthousiast dat je over je eigen fouten heen leest. Ik herken dat bij mezelf, als ik een brief nakijk. Ik haal dat soort dingen er voor je uit.”

Je hebt niet altijd dit werk gedaan?

“Nee, Ik werd geboren in Noord-Holland in 1958. Terugkijkend zie ik dat ik meer het type ben van de autodidact.  ik begon eenvoudig, zoals de meeste mensen maar vind ook veel verschillende dingen leuk. Dus ik had vele uiteeenlopende banen. Een van mijn eerste betrekkingen was als telefoniste in het bedrijfsleven bij Metz & Co. onderdeel van  Liberty London Ltd. , een chique Engels warenhuis in een setting die sterk deed denken aan de serie Are You Being Served? We hadden zelfs een soort Young Mr. Grace die eens in de zes jaar in een rolstoel op bezoek kwam. Dan moest de hele tent zijn opgepoetst.”

IBIZA

“Mijn volgende baan was dertig jaar geleden die van secretaresse bij een advocatenkantoor in hartje Amsterdam, Reguliersgracht. De advocaat  had een huis op Ibiza waar hij heen ging wanneer het hem uitkwam. Hij was een Bourgondische, flamboyante figuur. Soms werkte hij een maand ineens niet en ging dan met vrouw en kinderen naar Ibiza  en hadden de beide secretaresses een maand betaald vrij. Maar je moest er wel altijd direct zijn als hij op kantoor was. Hij riep je dan bij zich met de vraag, kun je dit even opnemen? Het liefst om 5 uur. Dan schreef je in steno zomaar ineens een hele pleitnota van 20 A4-tjes neer. Hij dicteerde dat uit zijn hoofd. Daar zat je dan met je stenoblok tot een uur of acht s avonds. Daarna moest je alles meteen uittypen. Soms konden we pas om middernacht naar huis.  Hij combineerde zijn advocatenkantoor met Amsterdams eerste nachtrestaurant, in het souterrain van hetzelfde pand. ’s Ochtends moesten wij de bestellingen er gewoon bij doen. Kwam de kok met een briefje en de vraag of wij visboer Van As wilden bellen voor de dagelijkse bestelling van  vaak kreeften en exotische vissen. Het was ook een van de eerste restaurants die met een magnetron werkte destijds heel vooruitstrevend, haha.”

Daar ben je niet gebleven?

“Dat rommelige lag mij toch niet zo. Ik werkte nog bij twee andere advocatenkantoren in de grachtengordel. Tot mijn zoon werd geboren, toen stopte ik met werken omdat ik er voor hem wilde zijn. Na drie jaar kreeg ik een mooie kans om moederschap met werk te combineren. Ik las een advertentie van een grote rechtsbijstandverzekeraar. Het werk bestond uit thuis uitwerken van correspondentie  die je dagelijks ophaalde en de volgende dag weer terugbracht. De dag dat ik kwam solliciteren was mijn zoontje ziek; hangerig en koortsig hing hij tijdens het gesprek naast mij. De wat strenge meneer die ik daar sprak, vroeg op een gegeven moment: En wat gebeurt er met het werk als je kind ziek is? “Dan kom ik niet”, was mijn resolute antwoord. Want mijn kind staat bovenaan; als dat ziek is, kom ik niet. Tegelijkertijd dacht ik: daar gaat mijn baan. Maar ‘s middags werd ik gebeld dat ik was aangenomen, waarschijnlijk omdat ik goed was ingevoerd in juridische uitdrukkingen en de procedures. Het werk was vrij eenvoudig hoor, gewoon uittypen van ingesproken teksten. Ik was dus gewoon tiepmiep. Maar ik kon er wel mijn passie voor het Nederlands in kwijt.”

Musea

Hoe veranderde  je werk?

“Ik volgde avondopleidingen in steno en handelscorrespondentie Frans, Duits en Engels en deed ook ervaring op als directiesecretaresse. Dat kantoor voor waar ik werkte, deed ook vertalingen. Ik was zo slim, aan te geven dat ik Frans, Duits en Engels beheerste. Toen ze dat hoorden, mocht ik gelijk met vertaalwerk beginnen. Dat ging jaren goed. Zomaar ineens werd ik er in 1994 uitgekegeld, samen met alle andere thuiswerkcollega’s: bezuinigingen. Intussen moest bij ons thuis de hypotheek wel worden doorbetaald. Diezelfde dag schreef ik mij in als vertaalbureau bij de Kamer van Koophandel. Language Company was een feit!  Mijn eerste opdrachtgever liet niet lang op zich wachten: een medisch adviesbureau waarvoor ik medische rapporten moest uittypen. De arts sprak snel en binnensmonds en alles wat hij zei moest ik opzoeken omdat ik de termen (nog) niet kende. Het uitwerken van het eerste bandje kostte mij ontzettend veel tijd,  bloed zweet en ook tranen. Ik hield vol, en uiteindelijk was ik de een van de weinigen die hem goed kon verstaan! Dit leverde veel werk op. Andere opdrachtgevers kwamen uit het netwerk van mijn werk bij de rechtsbijstandverzekeraar. Een aantal  juristen die daar waren vertrokken, begonnen een letselschadebureau, ik kreeg ze allemaal als klant. Twee heb ik nog steeds als vaste klant. Zo gaat dat; Je gunt een ander werk omdat je elkaar kent.”

Ben je in je sas met al die juridische kwesties?

“Het is goed werk. Maar mijn favoriete klanten zijn musea, omdat ik de onderwerpen zo interessant vind. Tien jaar geleden deed  ik  mailings de deur uit naar musea die ik leuk vind. Bij een paar zeer bekende musea ben ik al die jaren blijven hangen. Ook daar werkt netwerken: een werkneemster van het ene museum vertrok naar het andere en nam mij daarin mee. Heb je eenmaal een voet tussen de deur, dan blijf je meestal wel hangen. Maar die voet daar te krijgen blijft moeilijk.”

Alles loopt op rolletjes dus?

“Ik mag niet klagen. Toch zou ik zou best wat meer aan de weg willen timmeren. Ik ga er best achteraan als ik iets zie. Maar het kost tijd en veelal ook geld om goede acquisitie te doen.”

Wanneer heb jij een geslaagde dag?

“Als een klant mij s ochtends mailt met een klus voor diezelfde middag, ik dan direct contact leg en zorgen dat die tekst er diezelfde middag ligt, waarna ik een heel blij mailtje van de klant krijg. Daar ligt mijn kracht: meteen kunnen inspelen op de vraag. Aan tijden ben ik niet gebonden, je kunt ook gewoon mailen op zondagmiddag. Als de klant dan maandagochtend die vertaling wil, komt die er ook. Zonder spoedtarief. Intussen ga ik rustig door met rondkijken en netwerken.  Ik heb voor elk genre wel een vertaler. Iemand die beëdigd is in juridische vertalingen, die moet je geen luchtige tekst geven. Daar ken ik dan weer iemand anders voor. “

Hongkong

Waar ben je trots op?       

“Dat klanten terugkomen omdat ze me vertrouwen. Het is een teken dat ik het goed doe. Een klant geeft iets uit handen dat hij gerust aan mij kan overlaten, want hij ziet dat dit goed gebeurt. Ik vind dit werk zo leuk, dat ik nooit met pensioen wil. Ik kan dit ook overal ter wereld doen, ben niet plaatsgebonden. Dat wil ik ook zeggen met de foto’s bij dit interview.  Ik wil het volhouden tot ik doodga. En het mee kunnen nemen naar een huisje in het buitenland om het daar ook als een oudedagvoorziening te kunnen blijven doen. Dat lijkt me echt fantastisch.”

Waar bijvoorbeeld denk je dan aan?

“Alleen al de gedachte dat niemand weet dat ik bijvoorbeeld in Hongkong zit, vind ik geweldig. Ik voel mij daar gewoon thuis. Als ik daar land, denk ik: OK: thuis! “

Hoezo Hong Kong?

“Ik kom daar regelmatig. Mijn zoon is daar gaan wonen. Hij heeft daar een heel fijn huis in het groen vlak bij het strand, op een van de eilandjes in de archipel. Voor mezelf zie ik in de toekomst ook wel zo’n plekje daar. Het lijkt me ideaal om daar heerlijk te kunnen werken, van het zonnetje te genieten en dan af en toe naar mijn familie te gaan.”

Meer informatie? http://www.languagecompany.nl/ of mail: mdekker@languagecompany.nl