“Stadspromotie doe ik vanzelf al, omdat ik Utrecht zo leuk vind. Van mensen die hier sinds kort wonen, hoor ik vaak hoe snel ze zich thuis voelen. Ik ging hier op mijn 18e studeren en ben niet meer weg gegaan.” Dit interview met Liesbeth van Batenburg (49) gaat over haar werk in 2006 als projectleider bij het UtrechtSE, netwerk voor Stadspromotie en Evenementen. Tegenwoordig is zij communicatie en marketingmanager bij Stichting EYOF (Europees Jeugd Olympisch Festival).
“Utrecht voor mij? Een stad waarmee je snel kennis maakt. Die prachtig is en waarin iemand zich snel thuis voelt. Voor mij een geweldige stad om te wonen en te werken. Alle voordelen van de grote stad zijn er te vinden, maar in de wijk waar ik woon kunnen mijn kinderen rustig buiten spelen. Al besef ik heel goed dat dit laatste niet in alle wijken het geval is.’’
Het UtrechtSE heeft de opdracht jaarlijks een evenement centraal te stellen. Dit is eigenlijk een direct gevolg van de succesvolle viering van 750 jaar gotische Domkerk in 2004. In 2005 stond sport centraal met het FIFA WK Jeugdvoetbal tot 20 jaar en de Eurogames. In 2006 was het de beurt aan zeven prachtige musea in de stad onder de titel de 7e hemel. Aanleiding vormde opening, heropening of jubileumtentoonstelling van deze musea in nog geen twee jaar tijd. Om nog meer aandacht te trekken voor dit bijzondere gegeven is besloten gezamenlijke activiteiten te ontwikkelen. Een (voorlopig) hoogtepunt was de 7e hemel – het festival afgelopen zomer in het pand van de oude rechtbank in de Hamburgerstraat.
Liesbeth: “Het is geen baan van 9 tot 5. Je gaat vaak ’s avonds of in het weekend naar bijeenkomsten of bij evenementen kijken. Tijdens het festival van de 7e hemel heb ik vooral enorm genoten van de verschillen tussen de musea, die dan wel gezamenlijk tot zo’n bijzonder geheel kwamen. De ene avond was er een ‘science slam’, een soort wedstrijd in voordragen, tussen dichters en wetenschappers, georganiseerd door het Universiteitsmuseum. Het was zo’n avond waarvan je over tien jaar nog trots zegt dat jij er bij bent geweest… En een paar dagen later krijg je op een andere manier kippenvel als je in de dezelfde ruimte de zusters Augustinessen ziet staan zingen, waarna vervolgens iedereen helemaal los gaat met het Utrechtse smartlappenduo Sjaan en Sjarrel. Een avondje Volksbuurtmuseum Wijk C. Helemaal goed. Dit haalt echt de drempel weg, die er vaak toch ligt om bij een museum binnen te stappen.
Digital Equipment
“Na mijn afstuderen in 1988, in geschiedenis, was de arbeidsmarkt erg slecht. Wel kon ik een kleine aanstelling krijgen als geschiedenisdocent op het St. Bonifatiuscollege in Utrecht. In het tweede jaar dacht ik: dat heb ik vorig jaar toch ook allemaal al staan te vertellen? Mijn PR-taken bij de op het Bonifatiuscollege opgerichte landelijke ‘NaHOSsers’, die ijverden voor betere arbeidsvoorwaarden voor jonge leraren, vond ik eigenlijk veel leuker.
Ik wilde de communicatie- en marketingkant op, maar had daarvoor nou niet precies de juiste opleiding gevolgd. Omdat ik wel mijn eigen geld wilde verdienen, kwam ik als receptioniste bij Digital Equipment terecht. Ik leerde daar iemand kennen die haar eigen communicatie- en evenementenorganisatiebureau aan het opzetten was. Dit klikte en uiteindelijk heb ik daar zeven jaar met heel veel plezier gewerkt. Nadat mijn tweede kind geboren was, werd me het werken voor een commercieel bureau wat te veel. Bovendien zat ik iedere dag een half uur in de auto om bij mijn werk te komen. En met kleine kinderen telt echt ieder uur om alles georganiseerd te krijgen. Tijdens mijn zwangerschapsverlof belde Hans Kuperus, chef Kabinet en Externe Betrekkingen, of ik hem een maandje uit de brand kon helpen. In mijn vorige baan had ik met Hans onder andere alle herdenkingen en festiviteiten rondom vijftig jaar bevrijding georganiseerd. Ik dacht, och een maandje kan altijd. Dat maandje liep echter uit en voor ik het wist was ik eind 2001 een echte ambtenaar.”
Máxima
“In de periode dat ik bij het Kabinet zat, heb ik met name de grote ontvangsten in de stad helpen organiseren, onder andere de kennismakingstoer van Willem-Alexander en Máxima. Erg leuk om te doen! Tot 2005 bleef ik voor een belangrijk deel grote evenementen en ontvangsten organiseren. Ik kende het kunstje nu wel en was eigenlijk wel toe aan iets nieuws. Tijdens de organisatie van ‘750 jaar Domkerk’ werkte ik onder meer veel samen met het hoofd Economische Zaken. Toen bij deze afdeling de nieuwe functie ontstond van projectleider Stadspromotie heb ik daar eerst van wakker gelegen. Ik had het bijzonder naar mijn zin bij het Kabinet, en het is natuurlijk lekker om alles vanuit je ervaring te doen. Maar de uitdaging van de nieuwe functie bleek toch sterker.”
Liesbeth zit nu in haar tweede jaar bij Stadspromotie. “Een bijzonder leuke baan, met fijne collega’s in een ontzettend stimulerende omgeving. Al is het soms echt veel om alles met zo’n 2 fte te bolwerken. En ik ging juist bij de gemeente werken omdat ik het wat rustiger aan wilde doen. Het leek zo’n goede combinatie, werkende moeder en ambtenaar. Ha, ha!”
Ze schudt haar vrolijke gezicht bij de vraag of ze hiermee eeuwig doorgaat: “Ik word onrustig bij zo’n vraag. Ik heb het hier heel erg naar mijn zin, misschien haal ik mijn pensioen ook wel, maar je weet nooit wat er gebeurt. Ik heb trouwens werkelijk geen idee wat ik dan zou willen doen. Het enige plan dat ik heb is promoveren als ik eenmaal met pensioen ben. Het zou mooi zijn als ik mijn werkervaring hiervoor dan kan gebruiken…”
(Dit artikel verscheen oorspronkelijk in ’t Bureaublad in oktober 2006)
Lees ook
Zilvervis 