Hieronder op de valreep van februari 2025, mijn enige blog dat ooit uit deze maand op Zilvervis gaat verschijnen. Ik noem het zo omdat ik ook in deze maand geen dagboek heb bijgehouden- een weblog zou dat kunnen zijn. Niet dat ik niets bijzonders heb meegemaakt, verre van dat. Of is het dat ik in de februarimaand in de regel wat minder reden tot juichen heb dan in maart of april?

In elk geval geloof ik niet dat wij mensen gemaakt zijn voor de winter, niettegenstaande het gejuich over ijspret als het eens een nacht heeft gevroren in de Nederlanden en vrijwilligers hebben doorgehaald om een centimeter ijs op een asfaltbaan te krijgen, waarna hele horden dolenthousiast enkele uurtjes het weer aan gruis kunnen rijden.

Deze maand was het meen ik twee keer raak op het ijsbaantje in mijn woonplaats- de eerste keer voelde ik me zo behaaglijk in mijn cocon dat ik me tevreden stelde met de zonnestralen die vanuit de kraakheldere en ijskoude lucht onze huiskamer binnenvielen. De tweede keer wist ik dat de baan open was en ik had toevallig geen dringende zaken omhanden. Maar er stond een snijdende oostenwind. Ik herinner mij zulke dagen- hevig rillend arriveerde ik aan de rand van het ijs waar steevast een uitgelaten stemming heerste,

Wat niet bijdroeg aan mijn ijspret is dat ik hoge Noren uit 1974 gebruikte die mijn zwakke enkels geen enkele steun boden en die alle kou onbelemmerd door lieten. Ik gooide ze niet eerder weg omdat ik het een soort van sportief vond dat ik als bijna de enige op die ondingen bleef schaatsen. Het lukte me alleen door de veters heel stijf aan te trekken. En natuurlijk, nadat ik door al deze stadia was gegaan, was het best even leuk en ik werd er zowaar een beetje vrolijk van. Vooral het vooruitzicht op koffie en chocolademelk, en een snee ontbijtkoek met boter erbij- in de kantine van de ijsvereniging die altijd strak en ongezellig ingericht was, maar waar – zeldzaam -de momentane pret van de zeldzame schaatsochtend dit even overstemde.

De ritjes die ik in de omtrek maakte om hier en daar een uurtje les te geven aan huis, deden mij in januari en februari minder plezier dan in alle andere maanden, nog los van de temperatuur. Misschien omdat het mij in deze maanden moeilijk valt om het wenkend perspectief van het toekomend voorjaar al te ontdekken- het is allemaal schraal en naar en somber wat de klok slaat, al weidt mijn blik dan toch nog incidenteel hunkerend tussen wolken door waar een fraai atmosferisch schijnsel de aanwezigheid van een zon vermoedt.

Het zijn maanden van schaduwen en schimmen, van vage lichtpatronen op grassige paden, van verre dromen die me diep de koude lucht doen inhaleren. Is het leven of overleven? De gedichten op de scheurkalender die ik nu eens niet ga citeren, anders wordt het te gewoon, leken niet gemaakt om moed in te spreken.

Om met Procol Harum te spreken, ‘the milk of human kindness’ is denk ik wat ons de winter door helpt. En heerlijk eten, hilarisch theater, onderhoudende films, betoverende muziek, fameuze belletrie…deze zwanenzang van februari laat wel degelijk lichtpuntjes zien- een spinnenweb van een dappere arachnoïde die zich na de schaarse zonneuren zich uit lijfsbehoud weer in zijn holletje moest terugtrekken, maar zijn web hing er, onbetreden door insecten, kunstzinnig in zijn nutteloosheid.

Leed heeft de neiging aan ons te blijven kleven, geluk is vluchtig en efemeer, als dauw in zonlicht. Of als een loos spinneweb in februari….