ZOMBIES NA 37 JAAR TERUG OP PODIUM

 (door Frank Flippo) – ‘She’s not there’ en ‘Time of the Season’ waren hun grootste hits, bijna veertig jaar geleden, voordat de groep als een nachtkaars uitging. In 2004 vlamt het vuur als vanouds. Rod Argent en Colin Blunstone hebben elkaar hervonden. Argent: “We wilden de Zombies alleen heroprichten als we goed nieuw materiaal zouden hebben.” Dat is er nu, en wat voor. Ons Utrecht sprak met Rod Argent en bezocht het concert in Papendrecht. (Recensie van hun optreden in 2004. Oorspr. in Ons Utrecht) 

Jaren voor het verschijnen van films als ‘Night of the Living Dead’, noemde in 1959 een bandje zich al The Zombies. Rod Argent: “Het klonk lekker weird, precies wat we nodig hadden.” In de sixties werden The Zombies een van de hipste bands. Argent schreef al hun grote hits, zoals ‘She’s not There’. Hun artistieke hoogtepunt uit 1967, ‘Odyssey en Oracle’, is vaak vergeleken met ‘Pet Sounds’, het Beach Boys-meesterwerk. Of ‘het meest geslaagde album na Sgt. Peppers.’ Verkopen deed het echter niet en teleurgesteld ontbond de groep zichzelf. Tot ieders verbazing werd achttien maanden later het van ‘Odyssey’ afkomstige ‘Time of the Season’ wel ineens een wereldhit. Live werd de song tot nog toe niet meer live vertolkt door de originele muzikanten. Maar nu zijn The Zombies weer bij elkaar en maakten onlangs hun eerste nieuwe album sinds 1967,’As Far As I Can See.’

Energiek en alert loopt Rod Argent op mij af en begroet me. Hij oogt niet veel ouder dan veertig, maar moet gezien zijn geboortejaar (1945) toch aanzienlijk ouder zijn. Een vlot en enthousiast gesprek:

Rod, waarom belde je in ’69 Colin niet om op te treden met jullie hit?

Rod Argent: “Dat zou dan puur om het geld zijn geweest, en dat was nooit mijn eerste doel. De Zombies waren anderhalf jaar uit elkaar, ik was druk mijn nieuwe band Argent te vormen, en Colin was verhuisd naar elders. Ik kon daar toen echt niet de zin van inzien en ik heb er ook nooit spijt van gehad.”

Organisch

 Nu zie je de zin er wel van in.

“De situatie is nu totaal anders. Wij werken alweer een paar jaar samen, maar aarzelden de naam Zombies te gebruiken. Het mocht niet kunstmatig lijken. Twee jaar geleden maakten Colin en ik ook al een album, maar dat was een echte studioplaat. Voor ons nieuwe album gebruikten we geen synthesizers, geen samples, bijna geen overdubs, alleen maar echte muziekinstrumenten. Waaronder een 21-delig strijkorkest. Want Colins stem gaat zo geweldig samen met strings, we moesten dat benutten. Het resultaat op ‘As Far As I Can See’ is een heel organisch geluid. En zo wilden we het ook. Op deze manier kunnen we alles ook live Waarmaken. In ons concert krijg je wat kiekjes te zien van jaren geleden. Onze grote hits, wat hits die Colin solo maakte zoals ‘Wonderful’ en ook ‘Old and Wise’ uit de tijd toen hij zong voor Alan Parsons. Vier songs komen uit Odyssey and Oracle…”

Gaan jullie dat legendarische album nog eens integraal live brengen?

“Misschien wel… Nog altijd is ‘Odyssey’ nooit in zijn geheel live te zien geweest. Je hebt er wel een symfonieorkest bij nodig, dus het is nogal een onderneming. We denken er nu over het als een eenmalige, of beter driemalige gebeurtenis neer te zetten, misschien volgend jaar of het jaar erna. Een concert in Engeland, een aan de Amerikaanse westkust en een aan de Amerikaanse oostkust en dat moet het dan maar zijn. Anders wordt het ook te kostbaar.”

Hoe breng je met zo’n kloof tussen sixties en 21^ste eeuw, alles in balans?

“De oude successen willen we voorlopig blijven spelen, dat is ook great fun. Maar het nieuwe materiaal is net zo belangrijk voor ons. En je kunt zeker meer verwachten in de toekomst. Wat mij opwindt is nieuwe dingen te horen en die te verwerken in onze muziek.”

Zul je dan ook verwijderd raken van het sixties-repertoire?

“Nooit al te ver want ik hou daarvan, en vind het nog altijd zeer inspirerend om te spelen. Je zult zien dat onze nieuwe muziek daarmee in lijn is. Harmonieën en melodieën zijn voor mij altijd zeer belangrijk geweest in muziek en blijven dat ook. Maar we zouden nooit bij elkaar gekomen zijn als we geen nieuwe muziek hadden gehad.”

 Koorknaap

 Past jouw wervelende toetsenspel niet eerder in de symfonische rock?

“Met mijn band Argent zat ik daar natuurlijk dicht tegenaan. Neem bijvoorbeeld de groep Yes. Ik hield erg van hun eerste drie albums, in die periode ben ik ook gevraagd bij hen te komen spelen.”

In je jeugd was je koorknaap in de kerk. Heb je daar nog wat aan?

“Het legde een goede basis en sommige melodieën en harmonieën vond ik echt erg goed. Dat blijft. Net zoals andere waardevolle dingen blijven. Ik kan je verzekeren dat mijn opwinding als ik een nieuwe song van ons op de radio hoor, exact dezelfde is als toen ik dat dertig, veertig jaar geleden hoorde.”

Hoe gaat het met de Zombies nu?

“Ik voel nu zoveel overeenkomsten met het oude materiaal dat ik vond dat we het woord zombies weer mochten gebruiken. Het voelt deze keer natuurlijk. We zijn op dezelfde manier bezig als vroeger. Onze US-tour was een denderend succes, en ook hier in Nederland hebben we uitverkochte zalen. Vanavond weer. We hebben er zin in.”

Wij mogen na het interview de zaal in, die langzaam vol stroomt met veertigers tot en met zestigers. Argent heeft niets teveel gezegd. Het romantische deel is voor Colins rekening, Rod Argent voor de razend snelle toetsensolo’s. Blunstone lijkt nog steeds op een zingende Engelse koorknaap en is het absolute tegendeel van iemand als Mick Jagger. Blunstone staat wat verstrooid voor zijn publiek, lijkt soms wel stoned of dronken. Tot hij zijn mond opentrekt. Het is riskant, de naam van een der meest inventieve sixties-popgroepen te doen herleven. Maar hier zijn we getuige van een succesvolle reanimatie Het repertoire bestrijkt een enorme periode. “Dit speelden we in 1961,” zegt Rod Argent, en Gershwins ‘Summertime’ golft door de zaal. De heavier sound van Rods eigen band Argent komt terug in hits als ‘Hold Your Head Up’ en ‘God Gave Rock and Roll To You’. Regelmatig is dit concert pure magie. Er valt een eerbiedige stilte als Argent aankondigt dat ze iets van ‘Odyssey’ gaan spelen. De zaal wacht angstig af. Lukt dit nog na veertig jaar? Maar Blunstone excelleert als vanouds in het op een Faulkner-verhaal gebaseerde ‘A Rose for Emily’. In 1967 ging de band vocaal tot het uiterste, in 2004 redden de harmonieën het weer. Het publiek is volkomen gevangen, de onschuld van de jaren ’60 keert terug. Het spetterende Time of the Season daarna geeft de band een staande ovatie. Het nieuwe nummer ‘I want to fly’ volgt, met prachtig klassiek pianospel van Argent, en Blunstones stem neemt je mee naar verre, melancholieke sferen in de trant van het beroemde ‘Old and Wise’.’Koude rillingen’ zoals een muziekliefhebber het verwoordde. In de rocknummers is Argent de onbetwiste meester, in de ballads verdwijnt de hele wereld in de stem van Blunstone. Met je ogen dicht, geloof je haast niet dat dit live is.

Kortom, de Zombies huppelen schijnbaar moeiteloos vier decennia over en ze komen er nog mee weg ook. Zien!