(1 januari 2008) Eindelijk ontdekte hij dat de wereld die hij zocht, de wereld was buiten het Raster (huizen, wegen, kanalen) en die hij kon vinden door beoefening van natuurlijke vormen van bewegen, in het schilderen van een oude kromme boom in een vlammend mystiek licht, in het zitten op een heuveltje en daar eindeloos oefenen met een mondharmonica, in het doen dansen van penselen over doek of papier, of in het dansen van voeten, met melodieën, met de gedachtenvormen in zijn eigen hoofd.

In het vol overgave bestuderen van een menselijke hand en het beeld met al zijn vezels te voelen, het in te drinken, er een mee te worden en hierdoor tot een levendige en hoogst persoonlijke en voldoening schenkende weergave ervan te komen- dat zou leven heten.

Tot zichzelf komen betekende dan niet de starre zelfverplichting van in een lotushouding hetzelfde behang dag in dag uit te bestuderen, maar eerder een plek te zoeken en daar iets mee te doen waardoor piekeren een totaal irrelevante activiteit werd. Liefst zou hij in een tent wonen, een Maya-hut, of een joert of tipi, om te luisteren naar het lied van de Toornige Wind, zo ver mogelijk van al die strakke zakelijke vormen, niet als ontsnapping want hij wist ook hoe hij daar kon overleven, maar als een plek vinden waar hij zich in overeenstemming kon voelen met zijn omgeving.

Zelfs de omgang met mensen kon daarmee samenvallen, maar pas in een meer gevorderd stadium wanneer hij een nieuwe, meer ontspannen houding ook dan wist te handhaven. Voor het zover zou zijn, haakte hij veelal naar plekken waar hij zich kon opladen zoals een zandverstuiving, een heuvel, een bundeling van paden bij een stokoude boomgroep. Daar dan achteroverliggend in de geurige struikjes het woeden der gehele wereld in wolkenvormen voorbij te zien trekken, en zich jong te voelen en tot alles in staat. Tegelijk ook hier, juist hier, niet gestoord te willen worden en op die manier meer de aard van een ree aan te kunnen nemen dan van een mens. De ree als een dier dat solitude verkiest boven het gezelschap van welk mens dan ook. Zelfs een ree zou een uitzondering durven maken als mensen klanken konden voortbrengen die muzikaal maar onnadrukkelijk waren en daarmee een met de klanken van wind en water.

Pas drie à vier jaar na vestiging in dit dorp aan de voet van een beboste heuvelrug, kon hij ten volle ontsluieren wat hem daar zo aantrok. Galsan Tschinag, een in Duitsland wonende schrijver van Mongoolse afkomst, schreef Het Lied van de Toornige Wind, over hoe hij als enige telg van zijn familie geroepen werd zich als sjamaan te verbinden met zijn voorvaderen. Dit boek las hij uit en daarna wilde hij erop uit trekken met mondharmonica of schildersezel, of beide.

In de week vakantie die voor hem lag, kon hij misschien ontdekken hoe dicht de de creatieve bronnen die hij zocht, direct onder de waterfilm van zijn dagbewustzijn lagen en hoe gemakkelijk hij die kon aanboren. Want deze mens had maar twee opties: zich uiten of zich nietig voelen. Middelpuntvliedend vanaf de centra der beschaving wilde hij ver daarvandaan zijn eigen middelpunt vinden.