Halverwege de junimaand mocht ik samen met twee IVN-collega’s een groep van dertig kinderen door Huis te Maarn gidsen tijdens een diersporenexcursie. Om het zoeken te vergemakkelijken had ik een tiental dieren en hun sporen geportretteerd. Mijn tekeningen werden gebundeld in een boekje dat op algemene instemming mocht rekenen. De kinderen van de scouting waren wild enthousiast over de speurtocht en de leiding wil zeker vaker met ons op stap.

Hierbij een van mijn tekeningen. Meegesleept in het enthousiasme over wat ik zoal uit pennen, penselen en stiften laat vloeien, kreeg ik bij wijze van vaderdagcadeau een ingelijste versie van het volgende fictieve portret.

De overgang naar de julimaand verloopt via een hittegolf waarin ik mij niet overmatig zal inspannen.

Dit is echter de laatste gelegenheid om in juni 2025 van mij te laten horen, dus ik citeer hier vrij uit een van mijn nooit gepubliceerde teksten:

Waarde lezer,

Kent gij Gandalfs uitspraak: Thou shalt not pass here? Het prometheïsch verstand, ijdel als offerhonden van stro, dat vergeefs de elfenkring tracht te breken, of de heksenkring. Er is een domein waar de analytische rede nooit kan komen. Er zijn poorten die voor de categorische imperatief voor altijd gesloten zullen blijven. Dit is wat in een oud boek de Paarlen Poorten worden genoemd. Dit is het codeslot dat alleen zichtbaar wordt voor wie het aanraakt met het magische zwaard, dan opent zich de Opaalburcht of Asgaard…de zo imponerende bouwwerken van ‘reines vernunft’ en menselijke ratio zijn steriele kubussen, nog geen plantje kan er ademen.

Als heilzaam tegenwicht citeer ik hier het gedicht Elfengoud en Dwergjuweel van ene H.F. Flippo:

Elfengoud en Dwergjuweel

1.Een arme boer volgde eens een elf/tot diep in zijn luchtig hoog gewelf/Het leek of de zon scheen, zo klaar en helder/Daar glom hem een schat toe in hemelse kelder.

De goudglans joeg hem het hart op hol/Met het bloed naar zijn konen en hoog in zijn bol./Geef het mij toch, riep hij fluks naar de elf./Die lachte, zei: ga dan, vlieg op, pak het zelf./Himmelhochjauchzend, in diepe extase/Was zijn thuisreis, maar ’t zal je verbazen.

Toen hij scheurend en trekkend zijn zakken ging legen/Kwam hij niets dan wat zand en wat modder tegen./’t Gefonkel had hem doen watertanden/Maar na poespas en heisa slechts lege handen./Dank u heer Elf met je eeuwige jeugd./In liefde’s klatergoud word je nimmer oud./Maar liever dat dan ’n geschenk dat niet deugt.

Liever had ik een glimsteen gemaakt met geduld/In de pap van het leven het zuiverste zout/En iedere kinderhand lustig gevuld.

2. Naburig boer, vriend van bomen en struiken/Kon alles wat leefde diep voelen en ruiken./Hij kende elk dier van haver tot gort/En zijn werk gaf hem daag’lijks een goed gevuld bord.

Hij kende elk blad en de naam van elk wolkje/Zelfs kende hij het dwergenvolkje./Die smeden en klieven met hak en houweel/En bewerken geduldig een steen tot juweel. Gastvrije attenties moest hij blijven verzinnen/Tot hij eind’lijk hun eeuwige vriendschap kon winnen.

En toen zijn verjaardag was aangebroken/Had een dwerg iets van glans in zijn broekzak gestoken./In een stuk perkament waarop stond geschreven:/Smeed een mooie juweel van dit kostbare leven./Je hebt hem niet zomaar, het waait je niet aan./Geen geld zo glanzend als elfengoud/Maar de betere vriendschap breekt schoorvoetend baan.

Soms als ’t elfengoud hem in dromen bezoekt/Pakt hij de steen die hij zo goed vertrouwt/En foetert op elfen, gij zijt ja vervloekt!