Sie ist vollkommen, schreef een Duitse bewonderaar eens bij het zien van de Christmas Special-video van een jonge Kate Bush. Het Duitse woord voor volmaakt. Volkomen kennen wij ook als woord; in het Nederlands betekent het volledig, zonder voorbehoud, alles bevattend en het is een mooi adjectief voor de volheid van Mei. Op dit moment van schrijven is het half mei, en de cascades van lyrische ontboezemingen die Herman Gorter in zijn onsterfelijke Mei over mij heen kan laten stromen, zie ik voor mij als ik door het bos naar huis fiets, zo glanzend fris en groen als alles nu is, ondanks het ontbreken van regen in dit misschien wel droogste voorjaar sinds 1976.

In de winter de hunkering, in het prille voorjaar het voorzichtig ontwakende verlangen en de hoop dat alles toch weer goed komt…. en nu is alles goed. Flora is hier en zij heeft het glinsterend en zonovergoten gewaad aan van het volle voorjaar. Wat moet iemand voor wie verlangen een tweede natuur is, op het moment dat de verlangens naar bloei en wasdom zijn vervuld, als de sapstroom op zijn sterkst is en niets de kracht van nieuwe jeugd en levenslust lijkt te kunnen wegnemen?

Iemand wiens psyche louter uit verlangen bestaat, zal eenvoudig verdampen, ophouden te bestaan op het moment dat zijn verlangen vervuld is. Het moment van goddelijk niets in de bijslaap kent iedereen, net als de reflectie daarna, variërend van eenvoudige, dankbare blijdschap tot lichte ontgoocheling of nuchterheid. Een sublieme maaltijd is genoten, een kostelijke roemer wijn is geleegd, het genot is geweest. We halen diep adem en zien de wereld met nieuwe ogen. Een vlinder sterft na het paren; een mens ontspant, wast zich en zet vroeg of laat lichaam en geest weer in beweging, een greintje ouder en een zandkorreltje meer ondervinding.

Op het moment dat Gorter de meimaand bezingt, zit hij te schrijven. Wie schrijft, plaatst zich buiten de realiteit van het moment, zoals bij alle activiteiten die bewuste aandacht vereisen. Hij deed drie jaar over het gedicht. Half november 1888 berichtte hij aan zijn vriend, de componist Diepenbrock, dat ‘het ding’ af was. Gorter heeft in de sombere november, wanneer de late herfstblâren je om de oren vliegen, het haardvuur moet branden en het al vroeg donker wordt, zijn ode aan de fonkelende Mei voltooid.

Als ik nu in Mei de Mei lees, ben ik niet echt de maand Mei aan het ondergaan omdat ik tekens decodeer om daarvan beelden te vormen die ik zelf construeer. Maar na het lezen krijgen de woorden die ik maak, misschien nog meer vleugels als ik daarna Mei in levenden lijve onderga.

Ik moet hierbij denken aan de bespreking van Ingeborg Bachmanns roman Het Dertigste Jaar, dat beschrijft dat het eind van de jeugd en het begin van de volwassenheid op je dertigste, je noopt tot verplichtende keuzes. Zo kun je het eind van mei, over een paar weken al, ook beschouwen als het einde van de jeugd van dit jaar en het begin van de periode van rijping, de zomer, waarin de nazomer de volle rijpheid is die geplukt kan worden.

Mei is de tijd van frivoliteit en spel, maar zoals Mary Poppins niet wilde dat je vragen aan haar stelde omdat dan de magie verloren gaat, mag je het kind Mei niet te veel analyseren in haar spel, je mag haar wel in verwondering aanschouwen. Als je haar vraagt waar haar dartele rondedans voor dient, zal ze als uit een droom ontwaken, enigszins schrikken en beschroomd haar spel staken. Het beste kun je stilletjes observeren en als je al conclusies wil trekken, laten die niet al te definitief zijn.

En om in het spel te blijven, citeer ik dit gedichtje van Simon Knepper:

Mei

Klein vogeltje zwierezwaait hoog in de lucht. Men hoort er zijn fluitertje schallen. Een vleugeltje links en een vleugeltje rechts, Om niet op zijn bekje te vallen.