Je schrijft niet meer, hoor ik vaak. Of: je schrijft zo weinig, waarom? Lijd ik aan een writers block? Nou nee, want hier is toch een nieuwe blogpost? Echter, mensen die mij kennen, verwachten meer van mij dan dit. Momenteel is dit echter wel een van de weinige podia van mijn levend schrijverschap. Dit waakvlammetje is over na een zeer productieve periode die onder andere leidde tot het schrijven van honderden artikelen en twee boeken. Schrijven vereist naast vele andere kwaliteiten, vooral de wil om iets zwart op wit te krijgen. Die laatste is met het lengende licht weer aan het groeien. Ik verlaat dit pad, klop de modder van mijn schoenen, doe mijn jas uit en zet mij achter de laptop.

Mijn vrienden- en kennissenkring, mijn familie verwacht romans, gedichten, korte verhalen. Wat zij verwachten kan ik. Romans, gedichten en verhalen van eigen hand liggen zelfs in mijn la, Maar ik vind het niet af genoeg om ze nu al (na tien? twintig? dertig? veertig jaar?) het licht te doen zien. Natuurlijk een smoes om er niet echt mee aan de gang te hoeven gaan. Want als ik het waardeloos had gevonden, was het allang in de prullenbak beland. En ik vind bijna nooit iets af, ook deze tekst niet.

Dit gezegd hebbende, liggen mijn juwelen in (eeuwige staat van) wording nog altijd diep weggeborgen in mappen, achter plankjes, in kasten. Sommige teksten haal ik na een vluchtige inspectie in allerijl uit het stof tevoorschijn omdat de woorden beginnen te vervagen. Weinig is erger dan fraaie teksten die voor alle eeuwigheid ongelezen verdwijnen omdat ik verzuimde, ze tijdig over te schrijven.

Onder het kopje ‘Bijna weg’ wist ik ze ternauwernood te redden. Het was het waard, want ze bevatten zeker waardevolle elementen, net zoals ik uit oude schoolschriften mijn tekeningetjes knip en bewaar, want ze inspireren mij tot grotere tekeningen.

Ik heb veel meer geschreven dan wat de wereld van mij ziet; om uiteenlopende redenen zag ik altijd af van publicatie. Maar wat houdt mij tegen? In het pre-internettijdperk was publiceren onmogelijk, soms ook als je het graag wilde, want als je niemand kende die je op publicitair gebied kon helpen , hield het op. Of je moest zelf A4’tjes willen kopiëren van bundels bijeengehouden met een nietje die door het van hand tot hand gaan al snel onooglijke vodjes werden die je bij een sjofel kraampje kon gaan aanprijzen, of op een tafel tijdens bruiloften en partijen bij buren, vrienden en familie.

Gelukkig zijn de tijden veranderd. Ik heb een blog tot mijn beschikking waar ik héél theoretisch gesproken de hele wereld mee kan bereiken via het wereldwijde web. Ik zou dus zonder problemen dagelijks of vaker hier een publicatie het licht kunnen doen zien. Waarom gebeurt dit zo weinig?

Ik weet geen eenvoudig antwoord op deze vraag. Wel kan ik wat achtergronden schetsen die misschien enig licht werpen op de kwestie. Officieel publiceerde ik tot nog toe twee boeken: Esoterie in Begrijpelijke Taal en Van ’t Pad. Beide ontvingen lovende recensies, maar er werden weinig verkocht.

Ook ben ik bejubeld als schrijftalent, als iemand die het ver zou kunnen schoppen. Aan verwachtingen moeten voldoen, kan werken als een rem maar in mijn geval is dat flauwekul, want niemand zit mij op mijn huid en mijn situatie is onvergelijkbaar met die van een bestsellerauteur wiens uitgever hem voortdurend vraagt wanneer zijn nieuwe boek klaar is.

Onstuitbaar enthousiast kan ik aan het werk gaan, tegelijkertijd weet ik altijd direct een excuus om te stoppen. Zo schep ik mijn eigen moeras. En nee, ik laat de pen niet rusten omdat het winter is en bewolkt, want als de zon schijnt zeg ik: wat een mooi weer, zonde om binnen te gaan zitten schrijven.

Er zijn altijd redenen om niet te hoeven schrijven.

Er zijn altijd redenen om te schrijven.

Toch zoek ik een antwoord op mijn vraag. Een koffie en een klein uur verder, schiet het mij ineens te binnen. Sleutel is de titel van de bloemlezing al bleef ik eeuwig ongelezen. Hij bevat teksten van dichters die de Beweging van Tachtig (1880-1890) meden of bestreden. Zij waren of raakten uit de gratie van de waan van de tijd, toch schreven ze en publiceerden ze.

Al blijf ik eeuwig ongelezen…