Toren in de Meye bijgenaamd Piet Potlood, bron: Flickr, Martijn vdS

Groene Hartpad 4: etappe Meye-Woerden

Blaffende honden bijten niet

Honderddrieëndertig bochten telt de Meije, nergens anders in het Groene Hart vind je zo’n lange kronkelweg. Getrouw volgt hij de meanders door wat ooit een onafzienbare veenwoestenij was tussen duin en Heuvelrug. Etappe 4 passeert onder andere een bloeiende lusthof, een kronkelende grasdijk door de polders en diverse ‘bissiger hunde’.

Hier komt het GHP in de luwte, lijkt het terwijl ‘Buurtbus Meije’ Bodegraven achterlaat en wijde einders zich ontvouwen. “Nooit gehoord van de Oude Rijnzone?’ zegt de bestuurder. “Een nog denkbeeldig lint van woonwijken en bedrijventerreinen tussen hier en Woerden. Ze willen een nieuwe lightrail-spoorlaan op die manier terugbetalen.”

Klompen

Dat plan lijkt ver weg bij mijn beginpunt, watertoren Piet Potlood. Acht uur ’s ochtends en al warm in het zonnetje. Zangvogels  buitelen door de glasblauwe mei-hemel. Een vakantietafereeltje: klompen voor schuurdeuren en rietgedekte boerderijen loom gedoken achter het Meijedijkje. Honderd jaar geleden was dit weggetje met zijn 133 bochten nog onverhard. Zo kon de Meije waarschijnlijk katholiek blijven, terwijl de omgeving calvinistisch werd. Moeilijk bereikbaar zijn is een luxe. Toeristische pareltjes vaak dankzij een periode van isolement en moeilijke begaanbaarheid. Hef je die op, dan wijkt de betovering.

Fluitekruid

Vijftien jaar geleden woonde hier nog een kwart minder stedelingen. Inmiddels zijn campings, caravanparken en vrijstaande woningen toegenomen, steeds op plekken waar hoge bomen het veld ruimden. Gesausde boerderettes en ‘chalets’ met coniferenheggen en gemanicuurde tuintjes. Maar tussen het ‘ruischend lover’ staan nog steeds de oude boerenvensters met houten luikjes en scharrelende schapen en geiten. Een echte Meijeboerderij heeft oude tuinstoeltjes met verschoten kussens, gebarsten bloempotten op het grint en loslopende kippen. Daaromheen een heerlijk spel van lichtvlekken tussen de peppels, de lindebomen en het fluitekruid. Langs de Meije vind je ook picknickplaatsen en bankjes waar je naar watergekabbel en rietgewuif kunt luisteren. Dichter bij Woerdense Verlaat staan minder boerderijen en boomgroepen.

Blauwgras en veenpluis

Hier liggen ‘blauwgraslanden’, naar een zeggesoort die deze weiden kleurt. Uniek voor Nederland, zijn ze sinds de middeleeuwen niet meer bemest en zijn daardoor prachtig begroeid. Er is een rondwandeling via bruggetjes en staphekjes. De Zilveren Maan, een vlinder, danst er boven moerasviooltjes, en veenpluis, tormentil en klokjesgentiaan steken er hun kopjes op. Verderop ligt Lusthof De Haeck, liefhebberij van een Rotterdamse tandarts die hier land kocht en dat beplantte met, nu bloeiende, kamperfoelie en rododendrons. Dit enige bos in de wijde omtrek bevat alle plant- en diersoorten van het Nieuwkoopse Plassengebied. Boogbruggetjes leiden je over begroeide legakkers en langs vijvers met waterlelies. Soms voel je water golven onder je voetstappen, dan loop je op trilveen: een tapijt van plantendelen dat je, als het goed is, houdt. Daar is het pad geplaveid met rubberen ‘douchematten’ tegen natte sokken.

Verderop, langs de Hollandse Kade, staat  een oude baas turf te baggeren in een schuit.

Bomen voor koeien

De beste manier om het foeilelijke sluisbuurtje Woerdense Verlaat te passeren is via het grasspoor langs het hooggelegen water. Daarna de boomloze grasdijk van de Grecht, door een leegte van weilanden tot aan de horizon. De Grecht volgt de kronkels van de Meijeloop. Een eerdere kanaliseringspoging, de Middelwetering, leidde niet tot de verwachte scheepvaart doordat de boeren teveel tol vroegen en het water onvoldoende uitbaggerden. Later groeven ze helemaal achteraan hun kavels, parallel aan de Meije, het nieuwe water. Waar de Grecht zijn eerste bocht maakt,  loopt rechtdoor nog altijd de Middelwetering met zijn vele bruggetjes. Op het middaguur met de zon recht boven is het kilometers onbeschermd voortkachelen. Doe deze wandeling op een bedekte dag! Eentonig uitzicht, maar dichtbij bloeien boterbloemen als versgesmolten boter, scheren bonte waterjuffers en libellen langs en zingen tureluurs en leeuweriken de hemel vol. Koeien staan te puffen in hun schaduwloze weiden. Hier kent nog niemand ‘Bomen voor Koeien’, www.bomenvoorkoeien.nl en denkend aan hen, lucht het op, het boomrijke Woerden te zien naderen.

Slagboom

Na een slagboom met in knullige letters ‘privé-terrein’ volgt een oud gemaal tussen dicht geboomte. Een donker geblaf nadert en een grote hond, die me midden op het pad toebast. Volk! roep ik  Geen gehoor. Ik blijf roepen; liever wachten dan omdraaien, dit is het enige pad. Eindelijk leven; een vrouw met het postuur van iemand die niet van lopen houdt. Ze roept met Rotterdamse tongval: “Hoeveel kilometertjes heb je al gelopen door de polder? Niet zo veel zeker he?”

“ Meer dan u, schat ik zo in”

“Blijven jullie lekker in je stad joh, als je hier zo’n moeite mee hebt.”

Jullie? Ik kijk om, kilometers ver geen sterveling te zien.

“Dit is een openbaar pad.”

“Mis”, zegt ze, “Ik mag je de toegang te weigeren als ik dat wil”.

“En ik mag een klacht indienen wegens hinder” Denk ik, Maar ik zeg:

“Hier geldt recht van overpad. En er komt een blaffende hond aangerend, zonder eigenaar. Vind ik onprettig. Ik wil gewoon een veilige doortocht.”

Dan stap ik naar voren, en hond en vrouw wijken. “Nou wandel ze nog he?” roept ze me na.

Achtertuinen

Verderop weer een hond die mij zijn tanden toont, langs achtertuinen waar wandelaars slechts een tegelbreedte overblijft tussen tuin en water. “Meneer, mevrouw, waar bent u? Uw hond loopt los.”

Ze wandelen gelijk naar buiten.

“En u loopt door mijn achtertuin”, zegt de vrouw.

Ik vertel van mijn eerdere ontmoeting.

“Ja, zij. Die kan het niet meer opbrengen om aardig te doen. We worden het allemaal een beetje zat met die wandelaars.“

Schouderophalend loop ik door. Lang voor hun huizen hier stonden, waren dit vrije waterwegen met jaagpaden, allemaal verdwenen door landjepik van boeren en buitenlui. De provincies voeren nu een succesvolle, maar taaie strijd, met rechtszaken en dwangbevelen, om deze ruimte terug te winnen op de hekjesbouwers.

Nimby-land verlatend, bereikt het Groene Hartpad Woerden met haar vrije stadslucht in stadslong het Brediusbos, een voormalig landgoed aan de Oude Rijn. De historische boerderijen in dit mini-Amelisweerd zijn geknipt voor een functie als uitspanning/bezoekerscentrum, zoals in Sonsbeek bij Arnhem. Dit echter zijn particuliere enclaves gebleven. Op de grasvelden vullen groepjes scholieren vragenlijsten in.  “Dit is een moerasspirea”, zegt een meisje tegen haar klasgenootje, “en hier moet je smeerwortel invullen.” Op het smalle pad dat het park uit leidt, loopt een groep gniffelende bakvissen. Iemand vertelt hoe ze door een kijkgaatje gluurde in een saunaschutting en daar alleen blote, dikke middelbare mannen trof. Welkom terug in de stad!

Praktische informatie

Openbaar vervoer

www.buurtbusdemeije.nl/

Met exacte vertrektijden, tarieven en achtergronden. Op de ochtenden van werkdagen vertrekt kwart voor acht de enige die rechtstreeks naar de Meije rijdt, de latere bussen nemen omwegen over Zwammerdam en Nieuwkoop. Een kaartje kost  E 1,60

Woerden NS heeft frequente verbindingen met alle grote steden.

Etappe

Deze vierde etappe van het Groene Hartpad loopt van Meije naar Woerden. Afstand ongeveer 14 kilometer, inclusief het ommetje door De Haeck. De helft van de route: Meijedijk en Hollandse Kade, is verhard. Vermijd het weekend, dan rijden auto’s af en aan! De Haeck en het hele stuk Woerdense Verlaat tot Woerden zijn onverhard.

Honden:

Toegestaan langs het hele traject, dat merk je!

Horeca

In Meije ligt tegenover de kerk een café-restaurant met terras. Ook Woerdense Verlaat heeft iets dergelijks, aan het sluisje.

©2008 H.F.(Frank) Flippo